Rozdział drugi

DONNER

Nie wrócił już tej nocy do domu.

Z początku kręcił się na miejscu zbrodni przy technikach, którzy zabezpieczali wszystkie ślady, aby upewnić się, że każde dowody trafią do laboratorium. Czekał na wiadomość ze szpitala, aby pojechać i przesłuchać tę dziewczynę. Musieli wyciągnąć od niej jak najwięcej szczegółów. W tej chwili była ich jedyną nadzieją na to, że kiedykolwiek uda się złapać tego zwyrola. Donner nie potrafił zrozumieć jakim cudem nie ma żadnych śladów. Na kamerach nic nie było, ludzie nigdy nic nie słyszeli ani nie widzieli. Miasto zaczynało żyć w strachu. To nie był ubiegły wiek, ale ludzie nadal bali się wychodzić na zewnątrz. Zwłaszcza po nocy, gdy nie było wiadomo co czeka na ludzi w ciemnościach. Ciągnęło go do tej pracy nie tylko ze względu na tajemnicę, którą była owiana. Pomagał ludziom. Chciał to robić, czuł się wtedy spełniony. Może nie zawsze udawało mu się wszystkich uratować, jednak zazwyczaj złapanie sprawcy nie sprawiało mu zbyt wielu problemów. Nad sprawą Podwieszacza pracowali wszyscy detektywi i policjanci, każdy posterunek w Detroit był postawiony na baczność, gdy chodziło o tę konkretną sprawę. Każdy musiał mieć na uwadze to, co się działo w ostatnich miesiącach. Naiwnie wierzył, że przypadkiem uda mu się rozwiązać tę sprawę. Wiedział doskonale, że gdyby stanął oko w oko z tym człowiekiem, a może raczej bestią, bo tak powinien go nazywać, bez zastanowienia wycelowałby w niego kilka kulek, dla pewności, że skurwiel umarł raz na zawsze. Nie była to odpowiednia kara dla kogoś, kto skatował osiem kobiet. Ale nie zasługiwał na wygodne życie w więzieniu czy w szpitalu psychiatrycznym, gdzie do końca życia miałby zapewnioną opiekę. Donner choć znał prawo, jak własną kieszeń od ulubionych jeansów, miał w głowie inną sprawiedliwość dla tego człowieka. Swoją własną. Tą słuszną.

Spędził jednak większą część czasu na komisariacie. Przeglądał poprzednie akta z ofiarami, szukał wspólnych cech. Czegokolwiek, co mogło go naprowadzić na trop mordercy. Kimkolwiek on nie był, nie miał równo pod sufitem. Przeglądając akta Veasey zdawał sobie sprawę, że każda kolejna ofiara jest traktowana coraz gorzej. Ostatnia nazywała się Blair Hopper, miała dwadzieścia siedem lat i pracowała jako pielęgniarka w szpitalu, do którego ją przewieziono. Z tego co już udało się ustalić poprzedniej nocy nie miała dyżuru, a wracała z przyjęcia urodzinowego od swojej najlepszej przyjaciółki Nancy Potter. Kobieta, tak samo jak wszyscy zaproszeni goście, zostali przesłuchani nazajutrz. Donner słyszał płacz kilku kobiet, gdy dowiedziały się, co stało się ich przyjaciółce. Nie brał udziału w przesłuchiwaniu, choć wszystkiemu się przysłuchiwał i zapamiętywał najważniejsze szczegóły. Z nagrań, które robili na różne social media dało się zauważyć, że Blair wyszła jako pierwsza. Prawdopodobnie ze względu na dyżur, który miała wpisany na dziś wieczór. Pozostałe dziesięć zaproszonych osób (oraz dwójka gospodarzy) bawiło się w swoim towarzystwie w najlepsze do samego rana. Ich zabawa zakończyła się o czwartej, dwie godziny po tym, jak Blair Hopper została znaleziona, a więc nie było podejrzanych wśród imprezowiczów.

Powieki same mu opadały i czuł, że potrzebuje więcej niż tylko kawy, która sprawia, że jego serce zaczyna bić jak szalone, a on sam się czuje, jakby był bliski zawału serca. Obiecał sobie, że po przesłuchaniu Blair wróci od razu do domu i się wyśpi. Był jedyną osobą, która się do tego nadawała. Smith przytłoczyłby ją, doprowadził do płaczu i zapewne jeszcze wydarł, że nie odpowiada na jego pytania tak, jakby on tego chciał. Ufał Jackie, ale nie uważał, aby była ona na tyle delikatna, na ile wymagała tego sytuacja. Dlatego teraz jechała jako jego partner pomocnik, a to on zadawał wszystkie potrzebne pytania. Oddał jednak w jej ręce kierowanie. Nie ufał sobie na tyle, aby siadać za kółko, a sama Jackie najwyraźniej też wyczuwała, że Veasey się zupełnie do tego nie nadaje. Wyruszyli tak szybko, jak tylko doktor Grey do nich zadzwonił i poinformował, że panna Hopper jest gotowa na odwiedziny. Dwa razy, jednak zaznaczała, aby wysłać kogoś, kto będzie potrafił do niej dotrzeć i nie będzie naciskał. Jak widać nie tylko lekarze się obawiali tego, że zły personel może zostać wysłany do pokrzywdzonej. Niecałe trzydzieści minut później Donner i Jackie byli już na miejscu. W recepcji zostali wysłani na odpowiednie piętro. Kobieta, z którą Donner rozmawiał przez telefon okazała się być wysoką, obciętą na krótko blondynką z mocnym i pewnym uściskiem dłoni. Jej szare oczy pokazywały zmęczenie, które Donner potrafił doskonale zrozumieć. Obydwoje w tej chwili słaniali się na nogach, a mimo to wykonywali swój roboczy obowiązek.

— Analise Grey, lekarz prowadzący Blair Hopper — przedstawiła się, wprowadzając ich do swojego gabinetu. Był urządzony dość chłodno, a jedynym przyjaznym elementem było zdjęcie przedstawiające Analise Grey w objęciach, najwyraźniej, męża. Donner nie ośmielił się zapytać. — Zgaduję, że zanim przejdziemy do przesłuchania, chcieliby państwo znać szczegóły.

— Tyle, ile może nam pani powiedzieć — odezwał się Donner — to nie pierwsza jego ofiara, jednak pierwsza, której udało się przeżyć i naprawdę zależy nam na tym, aby opowiedziała jak najwięcej. W jakim stanie jest Blair?

Doktor Grey nie wyglądała na przyjazną, a z kolei oni nie przyszli tutaj po to, aby znaleźć nowe znajomości i Donner doceniał profesjonalizm. Potrzebowali informacji, musiał wiedzieć wszystko. Choć jeśli się nie mylił diagnoza Blair nie będzie się wcale różniła od pozostałych. Jedyne co ją wyróżniało to brak śladów lin na nadgarstkach, nie była podwieszona nad ziemią. I miał nadzieję, że nie była również zgwałcona.

— Nie miałam styczności z pozostałymi kobietami, detektywie Veasey. Zostały mi jednak przesłane ich dane, raporty z sekcji zwłok. Panna Hopper miała wiele szczęścia w porównaniu do innych kobiet. Została dotkliwie pobita, krwotok wewnętrzny wymagał operacji. Nie potrafię tego wyjaśnić, żaden lekarz nie potrafi, ale jej miednica została zmiażdżona. Wyglądała, jakby ktoś upuścił na nią coś cholernie ciężkiego z dużej wysokości. Na całe szczęście jej kręgosłup nie jest ruszony, jednak połamane żebra, pęknięta czaszka, wstrząs mózgu. Straciła słuch w lewym uchu.

Doktor Grey wstrzymała się na moment. Do obojga detektywów dopiero dotarło, że przecież Blair była ich koleżanką. Każdego dnia lekarze, pielęgniarzy, którzy w nocy ratowali jej życie na co dzień mijali ją na korytarzach. Widywali ją z uśmiechem na twarzy, plotkującą, zajmującą się pacjentami. Możliwe, że nawet czasem wychodzili z nią na drinka po zmianie, przebywali w swoich domach i zwyczajnie się przyjaźnili. Widok skatowanej znajomej musiał być szokiem dla wszystkich. Doktor Grey potrafiła zachować profesjonalizm, nawet jeśli potrzebowała na chwilę przerwy i uspokojenia swoich emocji. Oboje z Jackie to rozumieli, nie pospieszali jej zwyczajnie chcąc dać kobiecie trochę czasu na to, aby się uspokoić i opanować.

— Rozumiemy to wszystko, zapewniam panią, pani Grey — odezwała się Jackie. Teraz nie przypominała mu wrednej suki, którą prezentowała na co dzień w pracy, a raczej po prostu kobietę, która rozumiała ból drugiej. — To jest ciężka sytuacja dla nas wszystkich. Chcemy pomóc pani Hopper, znaleźć tego, który jej to zrobił. Jeśli Blair nie będzie w stanie dłużej odpowiadać na pytania, nie będziemy jej męczyć. Bardzo ważne jest dla nas jednak to, aby wyciągnąć od niej jak najwięcej informacji. Jest nam to potrzebne, aby schwytać tego, który jej to wszystko zrobił. On zasługuje na usłyszenie wyroku, a Blair i poprzednie kobiety na sprawiedliwość po tym, co im wyrządził.

Donner miał szczerą nadzieję, że po złapaniu Podwieszacza otrzyma karę śmierci. Oczywiście ten proces będzie ciągnął się miesiącami, rozprawy, sędziowie i przysięgli, którzy będą musieli zdecydować czy tak powinno się to skończyć. W więzieniu dostałby za swoje, o ile nie trzymaliby go w zamknięciu przez całą dobę. Jednak i strażnicy potrafili być cholernie nieprzyjemni, a wiedział, że tych, którzy narobili naprawdę dużego bałaganu, krzywdzili innych mieli w więzieniu przejebane. Miał znajomych wśród strażników, z opowieści słyszał wiele i jeśli wziąć je wszystkie pod uwagę, szczerze liczył na to, że zostanie on ukarany na każdy możliwy sposób, jeśli już się znajdzie w więzieniu.

— Obiecałam jej, że nie będziecie tam długo. Blair jest dobrą znajomą nas wszystkich, zasługuje na traktowanie, jak z najwyższej półki. Jeśli będziecie ją zamęczać, wiercić dziurę w brzuchu, nie wrócicie tutaj więcej.

Obietnica brzmiała groźnie i szczerze. Po błysku w jej oczach widać było, że nie żartuje. Nie mogli się dziwić, skoro chciała wszystkiego co najlepsze dla swojej znajomej. W szpitalu Blair Hopper była teraz priorytetem dla wszystkich. Dla lekarzy, pielęgniarek i pozostałych detektywi byli niczym intruzi, którzy chcieli się wtrącać w nie swoje sprawy. Porozmawiali jeszcze przez chwilę. Zdradziła im nieco więcej szczegółów, a następnie zaprowadziła do odpowiedniej Sali. Przed wejściem musieli nałożyć ochraniacze na buty, te były w jasno niebieskim odcieniu i szeleściły przy każdym kroku. Donner potrzebował dowiedzieć się, jak najwięcej szczegółów z tamtej nocy. Mimo, iż wiedział w jakim stanie była kobieta nie przygotował się w żaden sposób na to, co zobaczył po wejściu do Sali. Hopper miała rude włosy, teraz nie było ich widać przez bandaż, który był zawinięty wokół jej głowy. Twarz była napuchnięta, widać było szwy, ciemnofioletowe siniaki i zadrapania. Była unieruchomiona, aby nie nadwyrężać ciała i podpięta do maszyn, których Donner nie potrafił nazwać. Wyglądała przerażająco, jak ktoś z kogo uleciało całe życie. Doktor Grey podeszła pierwsza, wyjaśniając jej łagodnym tonem głosu po co tutaj znalazł się Donner i Jackie. Blair, choć wystraszona kiwnęła głową na znak, aby podeszli bliżej.

— Witaj, nazywam się Donner Veasey, a to jest Jacqueline Bisset — przedstawił ich, na wydźwięk swojego pełnego imienia Jackie skrzywiła się, jakby ktoś jej wlał do ust sok z cytryny. — Jesteśmy detektywami z wydziału zabójstw z Wydziału Policji W Detroit. Chcielibyśmy ci zadać kilka pytań, Blair. Wiem, że jesteś zmęczona i najpewniej nie chcesz z nami rozmawiać.

— Chodzi o Podwieszacza, wiem — przerwała mu. Dopiero teraz zwrócił uwagę na to, że doktor Grey trzymała Blair za bladą dłoń. Na niektórych paznokciach trzymała się jeszcze hybryda, z innych była ona całkiem zdarta. Ona była przed tym naprawdę piękną kobietą, pomyślał Donner. — Nie wiem czy mogę wam pomóc, niewiele pamiętam.

— Nie szkodzi. Przyda nam się każda informacja, Blair. Jesteś jedyną… Cóż, tylko tobie udało się przeżyć. Opowiesz nam, jak do tego doszło? Co się wydarzyło po opuszczeniu domu Nancy? Wiemy, że byłaś na jej przyjęciu urodzinowym. Ktoś ci proponował podwózkę, może nie zauważyłaś, gdy wychodziłaś z jej domu, że ktoś cię śledzi?  

Nastała cisza, która wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Donner chciał jednak dać kobiecie tyle czasu, ile było trzeba. Nie chcieli jej wystraszyć tylko przyciągnąć do współpracy z policją, a pospieszaniem nie osiągnęliby tego. Wyobrażał sobie na tym miejscu Smitha, który chrząkałby w znaczący sposób, spoglądał na doktor Grey i łypał okiem na Blair żądając wszystkich szczegółów. Wyrzucił czym prędzej ten obraz z głowy, nie potrzebował tego teraz. Musiał skupić całą uwagę na Blair. Zauważył, że mówiła z trudem. Wracanie do zeszłej nocy nie mogło być przyjemne.

— Wyszłam z domu Nancy około jedenastej. Miałam mieć następnego wieczoru dyżur i chciałam być wyspana, ale to były urodziny mojej najlepszej przyjaciółki i nie mogłam odmówić. Nancy kazała mi zamówić taksówkę, ale mieszkam dwadzieścia minut spacerkiem od niej. Uznałam, że bez sensu wydawać dwadzieścia dolców na taksówkę, jak mogę ten kawałek przejść. Znałam tę drogę na pamięć, chodziłam nią, odkąd skończyłam osiemnaście lat i… wszystko było w porządku. Ja… nie wiem dokładnie co się wydarzyło, ale… zrobiło się zimno. Bardzo zimno. Noc i tak była chłodna, ale to, jakby nagle spadło do dziesięciu stopni poniżej zera. Widziałam swój własny oddech. Zaczęłam iść szybciej, nawet myślałam czy nie wrócić do Nancy, ale jak się odwróciłam… nie widziałam niczego. Żadnych domów, latarni czy ulicy. Była… po prostu ciemność. Chyba wtedy uderzył mnie pierwszy raz, w głowę. Nie jestem pewna, ale nie pamiętam co było później. Obudziłam się już… w tamtym budynku, gdziekolwiek to było.

Zrobiła przerwę. Wszyscy jej potrzebowali.

Kątem oka widział, jak Jackie wszystko dokładnie notuje w notesie. Potrzebowali, jak najwięcej informacji. Blair jako ich jedyne źródło była teraz złotym skarbem, monetą, przepustką. Nie ważne, jak bardzo niewiarygodne wydawały się być jej słowa. Musieli w nie uwierzyć. W przeciwieństwie do Jackie, Donner nie miał żadnych uprzedzeń. Nie obnosił się tym, kim był. Wolał o tym nie myśleć, a na co dzień nie praktykował magii ani tym bardziej żadnych zaklęć. Czuł, że jest mu to zbędne do życia. Chciał mieć normalne, ludzkie życie. Nie był jednak pewien na ile ta sytuacja jest w pełni normalna. Oczywiście, że szukając sprawcy próbował swoich zdolności, ale okazały się one być zupełnie bezużyteczne. Czekali kilka minut. Blair z pomocą Analise napiła się wody, choć pokarm i napój dostarczała jej rurka, to jednak zupełnie inaczej było zwilżyć usta wodą i przełyk. Poza Blair nikt się nie odzywał.

— Może to jakieś przebłyski albo sobie uroiłam, ale wydaje mi się, że coś mówił. O woli swojego ojca czy coś takiego — wyznała. Odruchowo najwyraźniej poruszyła ramionami, co od razu spotkało się z jękiem pełnym bólu i łzami w oczach. Grey rzuciła coś o tym, aby uważała i ostrożnie poprawiła jej poduszkę. — Dziękuję, Ana.

— Czy potrafisz opisać jego głos?

— Był… nieludzki. Nigdy nie słyszałam, aby jakikolwiek człowiek tak mówił. Chyba nawet płakał, a później… cóż, później zrobił mi to — powiedziała odwracając wzrok. Chciała uciec nie tylko od Donnera i Jackie, ale od tego wszystkiego co jej się stało. Znaleźć się jak najdalej stąd i zapomnieć o tym wszystkim. Donner żałował, że nie potrafi jej w żaden sposób pomóc.

— Jeśli to wszystko, chciałabym, żebyście już wyszli — oznajmiła wkraczając do akcji doktor Grey. Była niczym matka broniąca swojego dziecka. — Blair dużo przeszła, potrzebuje odpoczynku.

— Oczywiście, rozumiemy. Dziękuję Blair za poświęcony czas. Dużo to dla nas znaczy. Jeśli coś sobie przypomnisz, dzwoń proszę na ten numer. Nie ważne co to jest, może być nawet kolor ścian w tamtym domu. Dzwoń ze wszystkim.

Odebrała od niego wizytówkę. Wykreślony był numer działu, a napisana jego komórka. Może to faktycznie znaczyło, że Donner chciał rozwiązać tę sprawę i ułatwić jej to, tak jak tylko się dało. Nie każdy detektyw taki był. Niektórzy lubili się zachowywać, jakby byli władcami świata. Jackie i Analise opuściły salę pierwsze. Donner kroczył tuż za nimi.

— Don, Donner. Proszę, złap go dla mnie.

Odwrócił się.

Blair wydawała się być pogrążona w głębokim śnie.

— Nieludzki głos? Co to do cholery miało znaczyć?

Jackie przed wejściem do szpitala wyciągnęła paczkę papierosów odpalając jednego. Poczęstowała Donnera, co było rzadkością. Nie odmówił. Stali w miejscu przeznaczonym dla palaczy, zaciągając się trującym papierosem raz na jakiś czas. Chyba nie było policjanta, który nie byłby uzależniony od kawy i papierosów. Niektórym zdarzało się i być od alkoholu, ale do tego sortu Donner na szczęście nie należał.

— Może korzystał z jakiegoś urządzenia, aby zniekształcić swój głos. Tak się da, to by wyjaśniało nieludzki głos. A ta wola ojca… musimy poszukać czy w zeszłym wieku nie działy się podobne sprawy. Może koleś kontynuuje robotę swojego ojca.

Wiedział tylko, że to jest bez sensu. Robili tak już na samym początku i ta sprawa była zupełnie inna. Wyróżniała się na każdym kroku, nie mieli nowych dowodów, a stare sprawy nie pasowały do tego, co działo się teraz. Istniała jednak szansa, że coś przeoczyli. Może coś źle zinterpretowali, pojęcia nie miał. Wiedział jednak, że czekają ich długie godziny spędzone w archiwum.

— Odwieź mnie do domu, Jackie — poprosił — nie mogę pracować, jak od drugiej w nocy jestem na kawie. Spałem tylko trzy godziny, jeśli się nie zresetuję będziecie mieć trupa na biurku.

— I zostawiasz mnie samą ze Smithem i jego obleśnymi żartami?

— Jesteś duża, poradzisz sobie. Rzuć mu w twarz czymś gorszym.

Jackie roześmiała się na ten żart, na szczęście go załapała. Dokończyli palić i ruszyli w stronę nieoznakowanego wozu. To była ciężka noc oraz dzień. Donner nie wiedział kompletnie co powinien myśleć o tej sytuacji. Była naprawdę paskudna. Jednak fakt, że Blair przeżyła dawał mu nadzieję, że może naprawdę uda im się w końcu dojść do tego kim jest Podwieszacz. Może nie uda mu się skrzywdzić kolejnej kobiety. Może ludzie w Detroit będą w końcu mogli się poczuć bezpiecznie. Nie wiedział tego jeszcze, ale zamierzał dołożyć wszelkich starań, aby to miasto chociaż po części stało się ponownie bezpieczne. Z ulgą znalazł się w swoim mieszkaniu. Długi, gorący prysznic postawił go na nogi. W głowie cały czas miał, co powinien zrobić. Zanim się jednak za to zabrał zjadł porządny obiad, który składał się z odgrzania chińszczyzny sprzed dwóch dni w mikrofali. Wciąż była jednak dobra i napełniła jego żołądek, a on zjadł coś więcej niż suchego krakersa i pół proteinowego batona. Zanim się obejrzał był już wczesny wieczór. Dwa razy upewnił się, że drzwi oraz wszystkie okna są zamknięte. Broń miał schowaną pod poduszką, był bezpieczny. Siadł na łóżku, obracając w dłoniach telefon. Jego wzrok na moment zatrzymał się na ramce stojącej na szafce nocnej. Ramki były dwie, jednak to ta druga przyciągnęła jego wzrok. Na pierwszej był z siostrami, zwiedzali wspólnie Londyn pięć lat temu i wtedy jeszcze wszystko było idealnie. Na drugim była Sofia, z tym swoim zadziornym uśmieszkiem, który doprowadzał go do szału. Zacisnął wargi, przesuwając kciukiem po policzku. Zastanawiał się, co by powiedziała, gdyby tutaj była. Nagadałby mu czy wręcz przeciwnie? Może powiedziałaby, że z czasem go znajdą, a on nie powinien się tak bardzo zadręczać. Nie miał pojęcia. Przycisnął ramkę do piersi. Znajdę go, S. Przysięgam, że znajdę i zabiję. Dla ciebie. Odłożył zdjęcie uśmiechając się w smutny, dość przygnębiający sposób. Trzymał w sobie tę tajemnicę od wielu miesięcy, z nikim się nie podzielił i rozrywało go od środka, jednocześnie, gdyby tylko wspomniał słowem zostałby odsunięty od tej sprawy, a dla S musiał w tym wytrwać do końca. Upewnić się, że gdy dojdzie już do zatrzymania, będzie jednym z pierwszych, którzy zobaczą to na własne oczy.

Zawahał się nad wykręceniem numeru telefonu. Nie wiedział, czy postępuje słusznie. Nie panował teraz nad swoimi emocjami i w trakcie rozmowy mógłby powiedzieć nieco za dużo, a tego nie chciał i nie potrzebował w swoim życiu. Aktualnie wolał, gdy nikt nie wiedział co się u niego dzieje. Palec jednak trafił w guzik „zadzwoń” i nie było już odwrotu. Czekał niecałą minutę, aby po drugiej stronie usłyszeć znajomy głos.

— Don! Co za niespodzianka, cześć — wyczuł, że się uśmiecha — dawno nie rozmawialiśmy. Wszystko w porządku?

— Tak, tak. Ciebie też miło słyszeć, Viv. Chciałem po prostu zadzwonić. Jesteś u Dorothy?

— Nie, u siebie akurat. Byłam wczoraj u Loralie. Oczywiście jej nie było, więc posprzątałam i sobie poszłam. Dzwoniła do ciebie? Może ty wiesz, gdzie teraz jest?

— Chyba znasz odpowiedź, nie mam pojęcia. Nie rozmawialiśmy od świąt.

Powinno być mu wstyd, że od tak długiego czasu nie rozmawiał z siostrą. Jednak nie potrafił się sam zmusić do tego, aby do niej zadzwonić. Szanse, że by nie odebrała były ogromne. Nie odpowiadała na urodzinowe życzenia, więc tym bardziej nie odpowiedziałaby na telefon wykonany w ciągu dnia czy na wieczór. Od rodzinnych rozmów miał Vivian, która pod telefonem w przeciwieństwie do siostry była zawsze. O ile nie siedziała w pracy. Nie musiał długo czekać na pytanie z jej strony. Krótkie co się stało, wystarczyło, aby go przejrzeć. Jak zawsze westchnął, bo zbyt szybko dostrzegła jaki ma cel w rozmowie. Prawda była taka, że nie rozmawiali za często. Mieszkali dość blisko, jednak nie odwiedzali się. Ich telefony były rzadkie, rozmowy jeszcze krótsze. Przeczuwała, że coś jest nie w porządku.

— Kocham cię, wiesz o tym? Chciałbym, żebyś na siebie uważała, V. Wiem, jesteś dorosła i masz swoje życie, robisz co chcesz. Poza tobą nie mam nikogo, Lora gdzieś tam zawsze będzie, ale sama wiesz, jak z nią jest. Martwię się o ciebie i gdyby coś ci się stało, prawdopodobnie rozniósłbym na małe strzępy każdego, kto chociażby podniósł na ciebie palec.

— Chodzi o tego Podszywacza, prawda? Wciąż go nie złapaliście? — zapytała z cichym westchnięciem. Pewnie, gdyby teraz była obok niego objęłaby go i przytuliła. Byłby za to jej cholernie wdzięczny. — Uważam na siebie, Don. Codziennie myślę o tobie i Lorze, gdyby wam się coś stało… wiesz, że bym tego nie zniosła. Nie musisz się martwić, Don. W Burlington nie dzieje się nic, wartego uwagi. A już na pewno nie ma seryjnych morderców. Gdyby byli… wiedziałabym o tym. Nie martw się, proszę.

— Po prostu chcę, żebyś była bezpieczna. To wszystko.

— To urocze z twojej strony, wiesz? Będę, przyrzekam.

— Przyrzekam.

Na tym się skończyło. Donner rozłączył się i podłączył telefon do ładowarki. Ustawił budzik na dziesiątą rano. Wcześniej nie miał zamiaru opuszczać łóżka. Był przemęczony, zbliżała się siódma wieczorem i była to idealna pora, aby pójść spać. Potrzebował tego, jeśli jutro chciał w jakikolwiek sposób funkcjonować. Odpłynął tak szybko, jak tylko jego głowa dotknęła poduszki i wydawać się mogło, że całą noc spędzi na spokojnym śnie. Przez większą część czasu tak właśnie było. Śniły mu się same głupoty, potem zupełnie nic. W którymś momencie sceneria zaczynała być znajoma, ponownie znalazł się na miejscu zbrodni. Był październik, paskudna jesienna noc. Cały czas lało i wiało, momentami padał grad. Służbowy wóz zostawił przynajmniej kilometr za sobą, biegł przez ten cały czas. Gałęzie uderzały go w twarz zostawiając na niej mokre plamy. Podążał śladem Podwieszacza, który biegł przed nim parę metrów. Śmiał się tym dziwnym, zniekształconym głosem. Zachowywał, jakby to była chora gierka, a on trzymał wszystkie karty. Ale czy nie tak właśnie było? Czy nie trzymał wszystkich kart? Donner przyspieszył, ale gdy on to robił, morderca znajdował się coraz dalej od niego. Dobiegł w końcu do niewielkiego domku, nie było żadnego śladu po Powieszaczu, ale coś nakazywało mu wejść do środka. W pierwszej chwili uderzył w niego smród, następnie przy każdym korku wyczuwał ciecz na podłodze, która później okazała się być krwią. W pomieszczeniu obok leżała bezwładnie rozłożona na podłodze Amy. Niczym obdarta z ubrań lalka Barbie. Dziewczyna nawet nie drgnęła, gdy Donner się do niej zbliżył. Wodziła wzrokiem po suficie, czekając na upragnioną śmierć. Opadł na kolana przed dziewczyną, tą młodą Amy, która miała całe życie zaplanowane. Nakrył jej nagie ciało swoją kurtką, powtarzając w kółko, że wszystko będzie w porządku, pomoc przecież jest już w drodze. W którymś momencie trzymał jej dłoń, delikatnie głaszcząc jej wierzch. Powtarzał wciąż te same słowa, będzie dobrze, pomoc już jedzie, jesteś bezpieczna, zostanę z tobą. Ciągle i ciągle, nieprzerwanie. Powinien wciąż za nim biec, chociaż powinien spróbować go złapać. Ale nie potrafił zostawić Amy tu samej, pozostawionej na pastwę losu. Umierającej. Włosy ponownie weszły jej na twarz, odgarnął je z wolna i drgnął, gdy odsłonił jej twarz. Nie było już Amy, nie było nieznajomej dziewczyny z jasnymi włosami pokrytymi krwią.

— Znajdź go dla mnie, Don. Znajdź i zabij, proszę.

Poczuł jak przez jego ciało przechodzi dreszcz, od miesięcy nie słyszał jej prawdziwego głosu. Już nie był pewien czy to jest sen czy przykre wspomnienie. Nie wiedział, nie chciał wiedzieć. Patrzył zaszklonym wzrokiem na zmasakrowaną twarzyczkę ukochanej, bez ustanku powtarzając te same słowa, które mówił Amy. Otworzyła szerzej oczy, które zupełnie nie przypominały tych, które patrzyły na niego z czułością, z kącika ust spłynęła strużka krwi. Nie chciał patrzeć na zapadającą się twarz, ale nie potrafił oderwać wzroku. Ponownie od niego odchodziła i ponownie nie mógł nic zrobić.

Poderwał się nagle do siadu, wykrzykując jedno imię. Zalany potem, przestraszony spojrzał na zegarek, który wskazywał piątą dwanaście. Zadrżał ponownie. O tej godzinie umarła.