Rozdział trzeci

VIVIAN

Rytuały miały do siebie to, że od miesięcy lub nawet lat regularnie wykonywało się je tak samo. Niektórzy mogli to nazwać monotonnością, czymś co robi się z przyzwyczajenia, a nie dlatego, że jest w tym ukryty jakiś większy sens. Nie ważne czy było to picie herbaty ziołowej przed snem czy zakładanie maseczki w płachcie co niedzielę. Wszyscy mieli taką swoją rzecz, którą wykonywali regularnie bez względu na to, co się aktualnie w ich życiu działo. Rytuałem Vivian były telefony do Loralie z nadzieją, że w którymś momencie jej młodsza siostra w końcu odbierze telefon. Do tej pory odzywała się tylko poczta głosowa i Vivian za każdym razem czuła tą samą irytację, gdy słyszała głos siostry mówiący „Cześć, tu Lora. Zostaw wiadomość, a ja może się odezwę.” Zostawiła dużo wiadomości, nawet przestała liczyć, a wciąż mimo to łudziła się, że jej siostra w końcu oddzwoni. Naprawdę chciała wiedzieć, w jakim kraju się teraz znajduje Lora. Uważała, e siostra ma ją za nic. Tak samo jak Donnera czy Dorothy. I szczerze Vivian nie miała pojęcia czy blondynka ma jakichkolwiek znajomych, do których mogłaby się odezwać, aby dowiedzieć się, gdzie aktualnie dziewczyna może przebywać. Prawda była taka, że Vivian była zdana na swoje własne śledztwo, które raczej nie mogło przynieść zbyt wielu efektów. Mimo to była zdeterminowana, aby zrobić wszystko, żeby odnaleźć siostrę. Tylko czy faktycznie się jej to uda? Tego nie mogła być pewna, ale również nie mogła odpowiedzieć sobie na to pytanie, jeśli nie spróbuje. Cały czas miała złe przeczucia, jakby coś za nią krążyło i podążało jej śladem. Oczywiści przesadzała, a może raczej miała nadzieję, że przesadza i to tylko jej zbyt duża nadopiekuńczość sprawiają, że zaczyna myśleć o rzeczach, które nie są prawdziwe. Nie była taka pewna z kolei, ile minęło czasu, gdy Loralie zniknęła. Wiedziała, że od czasu wizyty w Bostonie minęły trzy tygodnie. Trzy bardzo długie tygodnie, które po brzegi były wypełnione zamartwianiem się i myślami czy aby na pewno wszystko jest z jej siostrą w porządku. Vivian martwiła się za bardzo, przeżywała za bardzo i wyobrażała sobie za dużo. Chciałaby czasem przejść w taki sam stan wywalenia na świat, w jakim znajdował się Donner. Skoro Loralie do niego nie dzwoniła, to znaczyło, że nie ma powodu, aby dzwonić. Po tylu latach powinna się w końcu do tego przyzwyczaić, ale co miała poradzić na to, że chciała, aby jej rodzeństwo było bezpieczne? Donner pracował nad sprawą tego seryjnego mordercy i zamartwiał się o nią, a Loralie biegała od lotniska do lotniska i nie dawała znaku życia. Vivian miała dość takiego życia, w którym robiła wszystko za wszystkich. Chciała skupić się na swoim życiu. Miała dobrą pracę, co z tego, że nie ulubioną, ale dobrze płatną i mało irytującą, swoje niewielkie mieszkanko i balkon pełen ziół, którymi się zajmowała. Chciała ułożyć sobie życie, tak jak wszyscy pozostali ludzie. Tymczasem przez Lorę nie potrafiła. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby mogła tak po prostu odciąć się i nie martwić o młodszą siostrę, ale nie potrafiła. Codziennie o niej myślała, a gdyby była wierząca co wieczór klęczałaby przy łóżku, składała ręce razem i modliła się o bezpieczny powrót dla siostry do domu.

Mogła się nad tym rozwodzić naprawdę długo, a i tak przecież to niczego nie zmieni. Jej rozmyślenia nie sprawią, że nagle Lora się pojawi pod jej drzwiami. Był już wczesny wieczór, gdy dotarła pod blok, w którym mieszkała. Wspięła się po schodach na piąte piętro sunąc dłonią cały czas po barierce. Po klatce schodowej roznosił się odgłos jej szpilek. Zwykle wzięłaby windę, miała jeszcze ze sobą drobne zakupy. Torba na ramieniu i ta z zakupami ciążyły jej, ale nie zwracała na to uwagi. Z jakiegoś powodu chciała odciągnąć wejście do domu, tak długo, jak tylko się dało. W końcu jednak dotarła, a po wejściu rzuciła kluczyki od auta na szafkę z butami i z hukiem zamknęła za sobą drzwi. Wysunęła zmęczone stopy ze szpilek, które byle jak zostawiła przed drzwiami. Poczuła ulgę, gdy jej stopy dotknęły zimnych płytek. Całe szczęście, że nie zdecydowała się wyłożyć podłóg wykładziną. Przeszła boso do kuchni, wolno rozłożyła produkty, które z kolei schowała do lodówki i odpowiednich szafek. Wszystko w tym domu miało swoje miejsce, każda najmniejsza rzecz. Nawet wielki, biały kocur, który leżał rozciągnięty na zamontowanej specjalnie dla niego szafeczce na ścianie. Spoglądał na nią swoimi ogromnymi, zielonymi oczami, jakby czegoś chciał lub sekretnie nią gardził.

— Jakoś ci pomóc? — mruknęła spoglądając na kocura, ale ten w odpowiedzi się przeciągnął, zamknął oczy i zwinął w kłębek. — Oczywiście, jak zawsze.

Vivian otworzyła drzwi na balkon.

Uderzył w nią zapach różnych ziół, które rosły sobie w kącie gotowe do użytku. Zerwała kilka listków, które chciała wykorzystać i wróciła do mieszkania. Opłukała je pod wodą, następnie wrzucając do dzbanka i włączając czajnik, aby zagotować wodę. Niektórzy jej znajomi krzywili się, gdy widzieli taką mieszankę. Wszyscy byli przyzwyczajeni do tradycyjnych naparów, które można było kupić w każdym supermarkecie. Ona jednak wolała robić po swojemu. Czy to ze świeżych listków ziół czy najpierw je ususzyła – swoje było lepsze. Był jeszcze jeden powód, dla którego Vivian to praktykowała, ale o tym nie widział tak naprawdę nikt. Jedynie Dorothy i jej rodzeństwo, które z kolei tego nie pochwalało. Nie mogła jednak cały czas polegać na cudzej opinii. Może w końcu to był odpowiedni czas, aby wzięła swoje życie we własne ręce, a nie wiecznie skakała nad innymi. Jakoś nie widziała, aby inni się tak o nią martwili, jak ona.  

— Dość — westchnęła mówiąc sama do siebie. Nie mogła się zadręczać takimi rzeczami. Nie teraz, po prostu nie.

Zalała gorącą wodą zioła i pozwoliła im zaparzyć się w dzbanku. Odczekała, jak zawsze, równe pięć minut. Po określonym czasie wlała do przezroczystej szklanki i udała się z nią do salonu. Cały dzień była zajęta innymi, teraz był czas dla niej. Loralie miała najwyraźniej dość rodziny, Donner miał swoje sprawy i gdy było trzeba to się odzywał. Chociażby ich ostatnia rozmowa. Nadal nie dawało jej spokoju to, że wciąż nie znaleźli tego człowieka, który był odpowiedzialny za te wszystkie morderstwa. Oglądała o nim w wiadomościach zeszłej nocy, gdy podawali informacje o nim. To było przerażające i miała nadzieję, że bratu w końcu uda się go dopaść. Miała jeszcze tyle na głowie, zmyć makijaż i wziąć porządny prysznic, przygotować się na jutro do pracy. Tych obowiązków było stanowczo zbyt wiele. Przymknęła powieki upijając pierwszy, wciąż jeszcze gorący, łyk swojej ziołowej herbaty. Nie smakowała najlepiej, była gorzka i dziwna w smaku. Od lat to robiła i smak nie robił na niej już żadnego wrażenia. Bez grymasu na twarzy ją przełknęła. Liczyła na spokojny wieczór. Odetchnęła głębiej. Liczyła swoje oddechy. To pomagało się uspokoić. Już miała nadzieję na to, że spędzi ten czas samotnie, gdyby nie nagłe pukanie do drzwi. Podskoczyła w miejscu. Szklanka zadrżała wraz z nią, a kilka kropel spadło jej na ubrania. Przeklęła w myślach, stawiając ją na stoliku i podnosząc się, aby otworzyć drzwi. Zwykle najpierw spojrzałaby przez wizjer, ale dziś już po prostu nie miała siły na takie rzeczy.

Widok stojącego przed drzwiami dobrze znanego jej mężczyzny najpierw zagotował jej w żyłach krew do tysiąca stopni, potem poczuła nagłą chęć uderzenia go (nie pierwszy raz zresztą) w twarz, a na koniec zapragnęła dać mu soczystego kopa.

— Czego chcesz? — warknęła krzyżując ręce na wysokości piersi i zagradzając mu wejście do środka. A jednak powinna najpierw wyjrzeć. Wtedy nawet nie otworzyłaby drzwi. Nie temu śmieciowi.

— Przeprosić.

— Wsadź sobie w dupę te przeprosiny, Jared — wysyczała — albo najlepiej, wsadź jej tej pannie.

Nie widziała go od dwóch tygodni. Dwóch pięknych tygodni, które były oznaką, że najwyraźniej Jared tak skupił się na rżnięciu swojej nowej dziewczyny, że nie wychodzili z mieszkania. Vivian to odpowiadało. Ostatnie co chciała widzieć, to jego twarz. A jakby się dobrze przyjrzeć, to nad brwią została mu niewielka blizna. I bardzo dobrze. Żałowała, ze nie rzuciła szpilką tak dobrze, aby trafić w oko.

— Daj mi wytłumaczyć, Vivi nie bądź taka — poprosił starając się zrobić krok w jej stronę, ale to ona wystąpiła jemu naprzód. Uznał to chyba najwyraźniej za jakiś znak, bo dostrzegła na jego twarzy głupkowaty uśmiech. — Przecież to nic nie znaczyło.

— Jared, nazwiesz mnie raz jeszcze Vivi, a będziesz się zwijał z bólu na podłodze. Powiedziałam ci to wtedy, mówię jeszcze raz, cokolwiek było między nami – jest skończone. Sam zdecydowałeś, że to jest koniec, kiedy zacząłeś puszczać się z Margaret — wyjaśniła. Była gotowa go kopnąć w krocze tu i teraz. Bardzo tego chciała. Naprawdę nie rozumiała czego od niej chce. Wybaczenia? Tego nie mógł dostać. Wszystkie rzeczy należące do mężczyzny, jakie miała w swoim mieszkaniu wyrzuciła przez balkon. Co lepsze sprzedała i mu o tym nie wspomniała, bo nawet nie wiedział, że je miał, a jej wpadło kilka stów na konto. Coś się jej po tym należało. — Więc zabieraj się stąd. Ty i twoja żałosna mina z marnymi przeprosinami, bo nie zamierzam tego słuchać po raz kolejny.

— Viv… Vivian — poprawił się. Grzecznie zrobił jednak krok wstecz, jakby obawiał się, że kobieta zaraz wybuchnie i naprawdę uderzy go w krocze. — Wszyscy popełniamy błędy. Moim była znajomość z Margaret. Wiesz, że to ciebie kocham. No weź, mała.

— Błędem może być przejechanie na czerwonym świetle, a nie jebanie się z narwaną gówniarą przez pięć miesięcy! — krzyknęła z wielką nadzieją, że narobi sceny, a sąsiedzi wszystko usłyszą. To nie ona miała się czego wstydzić. — Wynoś się stąd. Wynoś albo zacznę krzyczeć i obiecuję ci, że będziesz tego żałował. Masz raz na zawsze wynieść się z mojego życia, rozumiesz? Wracaj do tej swojej gówniary, o mnie masz zapomnieć.

Cofnęła się do mieszkania i zatrzasnęła drzwi. Nawet nie chciała słuchać odpowiedzi Jareda. Zamknęła drzwi na każdy możliwy zamek. Przez dobre kilka minut jeszcze tam stał, pukał i ją wołał, ale ostatecznie dał sobie spokój. Vivian miała nadzieję, że to będzie koniec niespodzianek na dziś wieczór. Zbyt wiele się działo w ostatnim czasie. Chciała spokój, ciszę i towarzystwo swojego leniwego, grubego kota, który jej nie rozumiał, ale chociaż zawsze był obecny. Przepłakała Jareda przez jeden wieczór. Tyle tylko mu poświęciła, a gdy pojedyncza łza spłynęła po jej policzku krzyknęła, nie wrzasnęła z bezsilności. Jeden jedyny raz. Pozwoliła sobie tylko na tę jedną chwilę słabości. Głęboko miała sąsiadów, którzy mogą się zaniepokoić. Potrzebowała tego. W takich chwilach chwaliła sobie dom Dorothy, w którym mogłaby krzyczeć bez przerwy. Ta jedna chwila była wystarczająca. Jak gdyby nigdy nic wróciła na kanapę i wzięła do ręki szklankę. Przy tym łyku już się skrzywiła. Udawała sama przed sobą, że to nie miało dla niej znaczenia, ale prawda była taka, że wewnątrz czuła się rozbita na najmniejsze kawałki. Dopiła ziołową herbatę do końca, na więcej nie miała już siły. Rozebrała się w łazience w towarzystwie piekielnie gorącej wody. Ledwo weszła, a jej skóra od niemal wrzącej wody zrobiła się czerwona. Uniosła twarz ku strumieniowi wody. Parzyła ją, jednak tego potrzebowała. Łatwiej było skupić się na bólu fizycznym niż ciągle myśleć o tym, co wydarzyło się niedawno na korytarzu. Pewna nie była, ile spędziła czasu pod prysznicem. Dłonie miała pomarszczone. Pomogło jej to jednak. Okręciła ręcznikiem ciało oraz włosy. Podeszła do lutra, w które, gdyby spojrzała zobaczyłaby w nim nie tylko swoje odbicie, ale odciśniętą na nim dłoń. Przetarła zaparowane lustro dopiero wtedy podnosząc wzrok. Beznamiętnie zabrała się za wieczorny rytuał oczyszczania twarzy. Potrzebowała skupić się na drobnych, mało znaczących rzeczach. Nie chciała już myśleć o Jaredzie, gówniarze, która miała chyba ledwo osiemnaście lat, a okazała się być bardziej interesująca od niej, o siostrze i mordercy, którego szukał jej brat. Teraz chciała mieć czas dla siebie.

Kładła się do łóżka z dziwnym uczuciem. Nie potrafiła go wytłumaczyć samej sobie, ale nie było to przyjemne. Chyba byłoby dla niej lepiej, gdyby tak całego dnia nie analizowała. Schowała się pod kołdrą, na której czuła ciężar kota. Nawet lekko się uśmiechnęła, gdy nie mogła jej bardziej na siebie naciągnąć. Przynajmniej on jeden pozostawał bez zmian. Gruba, leniwa kulka rzadko pozwalała sobie na czułości, ale noc w noc spał w tym samym miejscu co Vivian. Mieli swój dziwny układ, w którym jedno nie ruszało drugiego i obojgu było z tym naprawdę dobrze. Zgasiła światło, nie przeglądała już żadnych social media decydując, że dziś tylko bardziej irytowałoby ją to wszystko. Telefon leżał odwrócony ekranem, aby ewentualne powiadomienia, które do niej przyjdą jej nie rozbudziły. Minęła dłuższa chwila zanim zasnęła. To nawet nie był sen, a zaledwie drzemanie, ale lepsze to niż gdyby miała się całą noc męczyć z bezsennością. Jeszcze zanim położyła się do łóżka myślała czy by nie wziąć czegoś na sen, ale ostatecznie zrezygnowała z tego pomysłu. Nic się jej nie śniło; była czysta ciemność. Potrzebowała takiego odpoczynku bez głupich obrazów, które pewnie wymęczyłyby ją jeszcze bardziej. Vivian, drgnęła jednak nie obudziła się. Vivian, jesteś nam potrzebna. Jesteś jej potrzebna. Po raz kolejny drgnęła. To był przecież tylko sen, nic nieznaczący sen, racja?

Otworzyła nagle oczy, ale nie widziała niczego. W pokoju było o wiele za ciemno. Wciąż czuła ciężar kocura, który najwyraźniej nie zmienił swojej pozycji od momentu, gdy brunetka zasnęła. Jęknęła przekręcając się na drugi bok. Wymacała na szafce telefon, po który sięgnęła. Jednak, gdy kliknęła w klawisz blokady nic nie wyskoczyło. Zmarszczyła czoło nie do końca rozumiejąc co się dzieje. Czyżby jednak nie naładowała telefonu? Ale był podłączony do ładowarki. Przetrzymała przycisk dłużej. Możliwe, że telefon, w którymś momencie się sam wyłączył. Wszystko było przecież możliwe. Odłożyła po chwili urządzenie na bok zaczynając tracić cierpliwość. Naprawdę nie rozumiała co się dzieje z telefonem. Podciągnęła kołdrę pod brodę, ale coś ją blokowało. Pierwszą myślą był oczywiście kot, jednak im bardziej ciągnęła tym coraz bardziej przekonywała się, że cokolwiek to było – było od jej kota cięższe. W pierwszej chwili się zaniepokoiła, naturalna reakcja. Nie próbowała sięgnąć po lampkę, jakby zrobili to w horrorach. Wiedziała co tam zastanie i nie chciała spoglądać na twarz tej postaci. Czuł strach, ale także ciekawość. Była przekonana, że w razie kłopotów będzie potrafiła sobie pomóc. Nie z takimi rzeczami miała przecież do czynienia.

Vivian przełknęła ślinę. Wodziła wzrokiem po ciemności przez dobre kilka minut. Dopiero w pewnym momencie zobaczyła błyszczące dwie kuleczki w ciemności. Na brzegu łóżka po drugiej stronie. Odetchnęła z ulgą w duszy, gdy przypomniała sobie o swoim pomyśle przestawienia łóżka pod ścianę. Teraz, to coś, mogło siedzieć bliżej.

Nie jestem tu, żeby cię skrzywdzić, Vivian, odezwało się szeptem, potrzebujesz mojej pomocy.

Brunetka zamrugała. Majaczy, nie ma innego wytłumaczenie. Jednak nie zdecydowała się pokręcić głową, uderzyć w nią czy mamrotać, że to tylko głupi sen. Mrugnęła kilka razy, żeby przyzwyczaić wzrok do ciemności. I wtedy to zobaczyła – kształtem przypominał człowieka, jednak tyle było ze wspólnych cech. Gruby, czarny kaptur zakrywał twarz. O ile ta istota ją posiadała. Wewnętrzy głosik w głowie Vivian podpowiadał jej, że jej nie ma. Że to tylko iluzja wytworzona na potrzeby tej… rozmowy. O ile mogła tak to nazwać. Próbowała się odezwać, ale nie potrafiła. Otwierała usta, jednak żadne słowa nie wychodziły z jej ust.

Musisz uważać, Vivian. Jesteście w niebezpieczeństwie. Wasza trójka jest w niebezpieczeństwie.

Z jej piersi pragnął wyrwać się krzyk. Chciała wiedzieć, czy chodzi o jej rodzeństwo. To oni byli zagrożeni? Tak bardzo chciała coś powiedzieć, cokolwiek. Ale mogła tylko patrzeć się na tę dziwną istotę i czekać na jej kolejne słowa.

Wkrótce sama się o wszystkim przekonasz, Vivian Veasey. Będziecie MU potrzebni. Pan ma na was oko. Pan pragnie was poznać.

Poderwała się do siadu, a z jej piersi wyrwał się okrzyk.

Czuła spływający po plecach pot, serce waliło jej jak oszalałe. Cała pościel była mokra od potu. Vivian od razu chwyciła za kabelek od lampki zapalając ją. Desperacko potrzebowała światła. Gdy w sypialni od razu zrobiło się jasno spojrzała w stronę, gdzie siedziała wcześniej istota. Nie zobaczyła nikogo. Tylko Mr Jingles przeciągał się rozbudzony światłem. Kot podniósł się, pokręcił kilka razy w kółko i położył się z powrotem zamykając ślepia. Vivian usiadła na łóżku. Chłód paneli tym razem nie przyniósł ukojenia. Chwyciła gumkę do włosów i spięła nią włosy w zwykłego kucyka, po czym poszła do łazienki. Musiała przemyć twarz chłodną wodą. To był po prosty kolejny koszmar. Jeden z wielu. A takie przecież zdarzają się wszystkim. Nawet najlepszy. W łazience od razu odkręciła kran z zimną wodą. Przepłukała usta i umyła twarz kilka razy. Musiała zmienić piżamę, pościel. Nie mogła spać w przepoconych rzeczach. Czuła na sobie własny zapach potu. Ściągnęła mokre rzeczy i wrzuciła je prosto do pralki, a sama wskoczyła pod prysznic. Odkręciła zimną wodę, chciała się tylko przepłukać. Wytrzymała trzy minuty. Nie wytarła ciała, od razu założyła szlafrok. Wycisnęła jedynie włosy z nadmiaru wody i ponownie je związała. To był paskudny dzień, koszmarny wieczór i przerażająca noc. Musiała wrócić do łóżka. Już wychodziła z łazienki, kiedy coś kazało się jej cofnąć. Zatrzymała się przed lustrem i po raz kolejny omal nie wrzasnęła, gdy na lustrze dostrzegła jedno słowo napisane jej szminką: POMOCY.